Corrida.
Do najbardziej typowych przejawów hiszpańskiej kultury należy Corrida, widowisko o wielowiekowej tradycji, wywodzone od starożytnego kultu słońca. Jest to sztuka, a nie sport, widowisko tragiczne, w którym widz uczestniczy z osobami dramatu: bykiem reprezentującym ślepe siły natury i torreo uosabiającym myśl i kunszt. Wynik jest z góry wiadomy. Corrida ma swój własny rytuał, pielęgnowany troskliwie przez wieki. Należy do niego: miejsce –piaszczysta arena otoczona amfiteatrem ław w części nasłonecznionych (sol), a w drugiej zacienionych (sombra), czas- zawsze po południu oraz sam rytuał walki i skład uczestników. W Corridzie uczestniczą zespoły toreros, pod kierunkiem matadora. Po wstępnej fazie walki, której celem jest wypróbowanie siły i zręczności byka, rozpoczynają się tercje właściwe osłabiające siłę byka, na zmianę z pobudzaniem go czerwoną płachtą (muleta). Na koniec wbija się ostrze szpady w kark byka, co powoduje jego śmierć.
Przed każdą walką byki są specjalnie przygotowywane: najpierw piłuje się im rogi, smaruje oczy smarowidłami typu wazelina, aby zmniejszyć ich pole widzenia. Zdarza się nawet, w przypadku bardzo agresywnych okazów, że podaje się mu leki uspokajające. Cała walka z bykiem trwa najczęściej ok. 2 godzin. Corrida po raz pierwszy odbyła się ok. 1300 roku. Ma ona miejsce przy okazji święta i innych uroczystości. Można ją zobaczyć w wielu miastach Hiszpanii. Można je także zobaczyć w Portugalii, południowej Francji oraz Ameryce Południowej. Jednak są one tam o wiele rzadsze.
Flamenco.
Flamenco to nie gatunek muzyczny, ale sztuka kojarzona z kulturą Hiszpanii. Zawiera w sobie elementy wielu kultur – hiszpańskiej, hinduskiej, żydowskiej, perskiej, arabskiej, egipskiej oraz średniowiecznej muzyki gregoriańskiego chorału. Andaluzyjscy cyganie od wieków wyrażali nim swoje emocje, ci przybyli tutaj w XVI wieku, gdyż tereny te zamieszkiwane były danej przez różne narody. Flamenco to śpiew, taniec i muzyka- bez żadnego z tych elementów nie może się obejść. Taniec to indywidualna ekspresja, która zawiera w tym przypadku element improwizacji i spontaniczność. Flamenco to również filozofia, określana mianem „Duende” (boski, a jednocześnie szatański duch-elf utożsamiany z euforyczną inspiracją, uniesieniem, kryjącym się w przejawach życia i dziełach sztuki).
Dla Europejczyka flamenco jest tylko ekspresyjnym tańcem w kolorowych strojach, przy akompaniamencie muzyki gitarowej. We flamenco wyróżnia się blisko 60 stylów o różnym przenaczeniu. Tak np. Alborea genezą sięga zaślubin andaluzyjskich cyganów, Bulerias wywodzi się z uroczystości zabawowych – głównie rodzinnych. Inne odmiany to m.in. romances, rumba, tarantos, garrotin. Współcześnie istnieją cztery szkoły flamenco skupione w Sewilli, Madrycie, Jerez de la Frontera i Grenadzie. Najważniejszy we flamenco jest taniec. Ten element cały czas ewoluuje. W tańcu zwraca się uwagę na trzy elementy: ciało, ręce oraz najważniejsze stopy. Na nie składa się tzw. zapateado i punteado. Pierwsze to stepowanie, drugie do kroki akcentowane przez rytm gitary. Ręce są ważniejsze w tańcu kobiecym. Ciało i jego ruchy to ukoronowanie całego tańca.