Dadaizm to ruch artystyczny w sztuce, mający charakter awangardy, którego głównymi założeniami są: dowolność wyrazu artystycznego, zerwanie z tradycją oraz swoboda twórczości.
Nurt zapoczątkowany został po wojnie, a utworzyli go członkowie będący świadomi rozpadu cywilizacji, negujący przyjęte ideały estetyczne oraz wartości. Nurt jednoczyła wspólna postawa, a nie styl, gdyż ten nie był jednorodny.
Twórcy mówili „Dadaizm jest stanem umysłu”.
Wykorzystywali oni w swojej twórczości absurd, zabawę i dowcip. Ich dzieła to obrazy abstrakcyjne, kolaże kubistyczne, fotomontaże z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku i inne wymykające się tradycyjnym klasyfikacjom wytwory np. Podarunek Raya, czyli żelazko z gwoździami.
Dadaizm cechy
Bazował na futuryzmie i kubizmie. Zaś na dadaizmie wyrósł surrealizm, tworzony częściowo przez tych samych artystów. Chodziło o zszokowanie publiczności nonsensownymi pomysłami. Prace nie były neutralnie odbierane. Słowo „dada to pierwszy dźwięk dziecka wyrażający to, co prymitywne, zaczynanie od zera, nowe w naszej sztuce”. Istnieją jednak inne wersje co do znaczenia nazywa kierunku. Dadaizm rozwinął się niezależnie w kilku ośródkach na raz, a mianowicie w latach 20. XX wieku w Zurychu, Nowym Jorku i Paryżu.
Color Field Painting w języku polskim oznacza „malarstwo barwnych płaszczyzn”. Jest to jeden z popularniejszych nurtów malarstwa amerykańskiego. Swój początek ma w latach powojennych. Kierunek powstała w ramach tzw. ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Color Field Painting został zauważony i podkreślony w 1955 roku przez ówczesnego krytyka sztuki Clementa Greenberga.
Celem przyświecającym Color Field Painting było szukanie odpowiedzi na pytanie: Jaki potencjał ekspresji ma kolor i jak można stworzyć złudzenie ruchu i masy?
Zatem kolor odgrywał w tym nurcie najważniejszą rolę. Ideą jest przekazywanie emocjonalnego oddziaływania obrazu przez kolor. Całkowicie zrezygnowano z przedstawiania natury, bo ta nie dawała abstrakcyjnej formy sublimacji i nieskończoności. Zerwano z tradycją i innymi nurtami. Tradycja bowiem prowadzi do przewidywania rozwiązań. Artyści dążyli do stworzenia iluzji nieograniczonych przestrzeni. Eliminowano zbyt precyzyjną kreskę, a kontur znikał, ograniczano kompozycję tak by powierzchnie wypełniane były płaskimi plamami barwnymi. Wrażenie nieskończoności uzyskiwane było przez spokojne pociągnięcia pędzla oraz przechodzenie z jednego koloru do drugiego barwami o zbliżonym odcieniu. Dla stworzenia działa preferowano szczególnie wielkie płaszczyzny, zajmujących ściany, co miało na celu wypełnić pole widzenia odbiorcy, czyli „wchłonąć go w barwę”, żeby kompozycja w pewnym sensie stała się jego naturalnym i otaczającym go środowiskiem.